امام آینه و عشق

این بوی یاس، از سمت کدام کوچه می‏ وزد که مدینه را این چنین مدهوش کرده است؟!

او می ‏آید و ربیع ‏الثانی، هشتمین روزش را قد راست می‏کند.

آسمان می‏ چرخد و فرشتگان، دف زنان و هلهله ‏کنان به چشم روشنی «حُدیث» می‏آیند.

تو می ‏آیی و خانه «هادی آل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله » را ستارگانی بی‏شمار، قرق می‏کنند. خاک، نفس می‏کشد و پنجره ‏های شهر، دل به آفتابی می‏ سپارند که از چشمان علوی تو می‏ درخشد.

نگاه کن، ببین چگونه بادها خبر آمدنت را در چهار گوشه جهان، فریاد می ‏کنند، گرچه تو بزرگ‏تر از آنی که در محدوده یک خبر شنیده شوی.

رنگین کمان ‏ها، آسمان را طاق نصرت بسته‏اند. پرندگان به مبارکباد تولدت برفراز درختان، سرود شوق می‏خوانند.
 
ای امام آینه و عشق! اگر تو نبودی، زمین در بهت بی‏ کسی ‏اش سرگردان می‏ماند.

این همه سپیدار و صنوبر از جوشش رودخانه تو سر بر ابرها می‏سایند.

تبار عاشقت را سیب ‏های سرخ نجابت، خوب می‏شناسند.

شیعه تو را دارد که این‏گونه سربلند، بر تارک زمین و زمان ایستاده است.

نامت، قفل ثانیه‏ ها را می‏گشاید.

کلامت، آشتی دهنده آب و آتش است.

بیست و هشت بار، بهار از نفس‏های تو به شکوفه نشست.

امامت شش ساله‏ات، خواب راحت را از چشمان عباسیان ربود.

اینچنین بود که بال‏هایت را میان قفسی محصور کرده بودند به این خیال که پرندگی‏ات را از یاد ببری.

آنان ارتفاع نگاه بلندت را نمی‏ فهمیدند؛ نمی‏دانستند که حصار تن را شاید، ولی روح و جان را نمی‏توان به اسارت درآورد.

ای حجت یازدهم! هنوز سیمای ستاره بارانت در قاب دل‏های عاشقانت آویخته است.

هنوز بوی یاس سخن‏ هایت، شیرازه کتاب‏های آزاده زمین است.

نخل‏ های راستی، سایه تو را بر سردارند.

تو ورد زبان مهربان پروانه‏ ها خواهی ماند.

درود و سلام خداوند برتو و بر سلاله آینه سانت باد!