- 1392/07/23 - 09:42
- زمان مطالعه : 2 دقیقه
- /Z3NB
روز عرفه ؛ هنگامه رسیدن به تمامی آرزوها
زبان به ثنای الهی گشوده است؛ ایستاده با دستهایی شکوهمندتر از دعا: الْحمْدللّه الّذی لیْس لقضائه دافعٌ و لالعطائه مانعٌ و لا کصنْعه صنْع صانعٍ و هو الْجواد الْواسع... .
صحرای عرفات است و فوج فرشتگان که نوای امام حسین علیهالسلام را همراهی میکنند.
چه باشکوه است این نیایش عارفانه! شکوه اشک است و صدایی که تا عمق آسمان پیش میرود. پروردگارا! من با تمام رغبت، تو را میخوانم و شهادت میدهم به آفریدگاریات، که تو آفریدگار منی... .
عرفات است و دعا؛ عرفات است و حسین؛ عاشقی که جان مشتاقش، چنین به گفتوگوی خدا نشسته است: «الّهمّ اجْعلْنی اخْشاک کانّی اراک...»
روز عرفات است. این سو، دستهای پراجابت حسین علیهالسلام است که آسمان را مجذوب خود ساخته است. این سو، حسین علیهالسلام است که اشکهای بلوریناش، غوغا در دل عرش افکنده است. این سو، میهمانان زیارت بیتاللهاند و عرفاتیان نیاز و نیایش دیگر سوی، شهر کوفه است و نامردمانی عهدشکن و میهمان کش! روز عرفات است. آن سوی این لحظات عارفانه، کوفه است و فرزند عقیل.
تنهای تنها!
مسلم است و لحظات شیرین فنای فی اللّه. مسلم است و دلواپسی آمدن حسین علیهالسلام . مسلم است و عروج از بام دارالاماره.
امروز، روز عرفه است.
عاکفان کوی یار، با تمام نیاز، در عرفات جمع شدهاند تا با نوای آسمانی انْت الّذی مننْت؛ انْت الّذی انْعمْت، انْت الّذی احْسنْت، همنوا شوند؛ همنوا با ابا عبداللّه، همنوا با سالار شهیدان!
امروز، روز عرفه است؛ روز سوگند به عظمت لایزالی خداوند. روز توسل به مقام ربوبیت حضرت حق (جل جلاله). روزی است که باید برای تکامل باورها، باید برای قبول شدن در امتحان حج، خویشتن را با نیایش آزمود، با نیایش محک زد و برای رسیدن به مراتب بالای معرفت، چون حضرت مسلم بن عقیل علیهالسلام شهادت را برگزید، یا همچون حضرت امام حسین علیهالسلام آماده سفر شهادت شد.
این من هستم که خطاکارم! این من هستم که غفلت ورزیدم! این من هستم که عهد شکستم! این من هستم که اقرار میکنم به گناهانم؛ اقرار میکنم به تمام نعمتهایی که از آنها برخوردارم ساختهای؛ پس درگذر از گناهانم، ای خدایی که از گناه بندگانت هیچ زیان به تو نمیرسد و از طاعتشان هم بینیازی!
امروز، روز عرفه است؛ روز رسیدن به آمال و آرزوهای متعالی، رسیدن به غایت آمال عارفین، رسیدن به همجواری با عرش الهی، رسیدن به خدا! رسیدن به «انا یا الهی الْمعْترف بذنوبی، فاغْفرْ هالی...»
این من هستم که خطاکارم! این من هستم که غفلت ورزیدم! این من هستم که عهد شکستم! این من هستم که اقرار میکنم به گناهانم؛ اقرار میکنم به تمام نعمتهایی که از آنها برخوردارم ساختهای؛ پس درگذر از گناهانم، ای خدایی که از گناه بندگانت هیچ زیان به تو نمیرسد و از طاعتشان هم بینیازی!
روز عرفه، روز استغفار است؛ روز توسل، روز یادآوری عجز خویش و توانایی خداوند، روز تسبیح، روز ذکر، روز خواندن «لا اللّه الاّ انْت سبْحانک انّی کنْت من الموحّدین» است.
روز عرفه، روز رسیدن است؛ رسیدن به تمام آرزوهای زیبا!