دشت غـــوغا بود، غـــوغا بود، غــوغا در غدیر           مــــــوج می‌زد سـیل مــــردم، مثل دریا در غدیر



تشنگی‌ها بود و توفان بود و شــــن بود و غبار          محشری از هر چه با خود داشت صحرا، در غدیر



کاروان آرام و بی‌تشــــویش، لنگـــر می‌گرفت          تا بگیــــــرد کاروان‌ســـالارشــان جـــــــا در غدیر



گردها خوابید کـــم کــــم، کاروان خاموش شد         تا پیمبــــر خــــود چه خواهـــــد گفت آیا در غدیر



تا افــــق انبـــوه مــــردان صحاری بود و دشت          و ســــکوتی، تا کنــــد آن مــــرد، لب وا در غدیر



مـــرد اما با نگاهــی گــــرم در چشمان شوق         جستجــــو می‌کـــرد محبوبــش علی را در غدیر



پس به مردان عرب فرمود: بعد از من علیست         هــــر که من مولای اویــــم اوست مولا در غدیر



گــردها خوابیده بـــود و کاروان خامـــــوش بود         خـــوانده می‌شـــد انتهای قصــــه‌ی ما در غدیر



در شکــــوه کاروان آن روز با آهنـــــگ زنـــــگ          بی‌گمان باری رقــــم می‌خــــورد فـــردا در غدیر



ای فــــراموشان باطل! ســـر به پایین افکنید!         چـــون پیمبر دســـــت حق را بـــــرد بالا در غدیر







خداوند در قرآن کریم می‌فرمایند: الْیوْم أکْملْت لکمْ دینکمْ و أتْممْت علیْکمْ نعْمتی و رضیت لکم الْإسْلام دینًا (بخشی از آیه 3 سوره مائده)



امروز، دین شما را برایتان کامل و نعمت خود را بر شما تمام گردانیدم، و اسلام را براى شما [به عنوان‌] آیینى برگزیدم.



دین، چیزی کم داشت و فاصله‌اش تا کامل شدن، علی (علیه‌السلام) بود...



وقتی دستان محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و علی (علیه‌السلام) در آسمان اوج گرفت و به هم رسید، برکه کم‌جان غدیر، اشک شوق جاری کرد.



غدیر، همه‌ی همهمه‌ها را می‌شنید: «بیعت می‌کنیم با دل‌های خود و جان‌های خود و دست و زبان خود...»



گیسوان بلند نخلستان‌ها در هوای علی (علیه‌السلام) وزیدن گرفت. گل از روی گل شکفت و دل‌های خسته و بی‌رمق روزگار، سرشار از شادمانی شد.



پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند تا جایگاهی فراهم کنند تا حتی کوته‌بین‌ترین انسان‌ها، قامت آسمانی و دل‌انگیز حضرت را ببینند؛ تا آن‌گاه که دست نورانی حضرت، امانت ولایت را به دستان با کفایت امامت می‌سپارد، همه شاهد باشند.



پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بازوی علی (علیه‌السلام) را گرفت و بالا برد. آسمان، هم‌پای او قد کشید...



سروها، خودشان را بالا کشیدند...



رسول خاتم، در گوش جهانیان زمزمه می‌کرد: «هر کس من پیشوای اویم، علی (علیه‌السلام) پیشوای اوست…»



جبرئیل فرود آمد. بوی خوش پیامش، زمین را عطرآگین کرد. خدا، او را با عهد بزرگی فرستاده بود؛ عهد ولایت.



زیرا که هیچ‌گاه، زمین، بی‌حجت نمی‌ماند...



خجسته باد پیوند «نبوت» و «امامت» در نقطه اوجی به نام غدیرخم که غدیر، گره محکمی است برای رشته دیانت.



غدیر خم، عید تکمیل رسالت مبارک...



خداوند در قرآن کریم می‌فرمایند: یا أیّها الرّسول بلّغْ ما أنْزل إلیْک منْ ربّک وإنْ لمْ تفْعلْ فما بلّغْت رسالته (بخشی از آیه 67 سوره مائده)



اى پیامبر، آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده، ابلاغ کن؛ و اگر نکنى، پیامش را نرسانده‌اى.