باسمه تعالی

    27 آذر ؛ سالروز وحدت حوزه و دانشگاه بهانه ای است برای صحبت بیشتر درباره کارکردهای این دو مرکز مهم. مراکزی که در ایجاد تمدن نوین اسلامی بیشترین سهم را دارا می باشند و چشم امید رهبر معظم انقلاب دام ظله به آنها دوخته شده است.

    سخن در باب وحدت حوزه و دانشگاه زیاد گفته شده اما آنچه بنده می خواهم به آن بپردازم آن است که جلوه های این وحدت را باید در کجا دید؟ وجود نام دو مولف یکی حوزوی و دیگری دانشگاهی پای یک کتاب ، حضور اساتید حوزه و دانشگاه در هیات مدیره یا هیات موسس یک مرکز علمی ، انجام پروژه های تحقیقاتی مشترک بین حوزه و دانشگاه، برگزاری نشست های تخصصی با حضور متخصصین دو طرف، حضور روحانیون در کرسی درس دانشگاه و حضور اساتید دانشگاهی در کرسی درس حوزه، سفرهای علمی با حضور اساتید این دو مرکز، مناظرات علمی دو طرفه و مواردی از این قبیل می تواند به عنوان نمونه هایی از جلوه های وحدت حوزه و دانشگاه معرفی شود.

    آنچه به نظر می رسد از همه این ها مهمتر باشد پیوند نرم افزاری حوزه و دانشگاه است. منظور از پیوند نرم افزاری این است که تحقیقات حوزوی به کمک تحقیقات دانشگاهی بیاید و تحقیقات دانشگاهی به کمک تحقیقات حوزوی. در حال حاضر دانشگاه ها علوم تجربی ، ریاضی و انسانی را در رشته های مختلف تدریس می کنند. در حوزه های علمیه نیز علوم انسانی خاصی که مرتبط با دین است تدریس می شود. از آنجایی که به اعتقاد گروهی از اندیشمندان اسلامی،آیات قرآن کریم و آموزه های دینی و روایات گرانبهای اهل بیت علیهم السلام در مسیر هدایت انسان به برخی از مسائل مربوط به علوم انسانی ، علوم تجربی و حتی ریاضی پرداخته اند و از طرف دیگر استخراج مطالب علمی مربوط به رشته های تخصصی از قرآن و روایات مستلزم داشتن دانش تخصصی در آن رشته می باشد، لذا لازم است دانشمندان علوم مختلف با محتوای آیات و روایات به صورت تخصصی آشنا باشند تا بتوانند، دیدگاه آموزه های دینی را در آن زمینه به نحو شایسته شناسائی و استخراج نمایند. به عنوان مثال شخصی می توانند دیدگاه های مدیریتی و روانشناسی آیات و روایات را استخراج کند که خودش علم مدیریت و روانشناسی را بلد باشد و الا مجتهد بودن در زمینه فقه و اصول و فلسفه و ادبیات و امثال آن نمی تواند شرط کافی برای یافتن این علوم در آموزه های دینی باشد.

    بر همین اساس لازم است مسوولین امر و نخبگان برنامه ریزی های مفصلی را طراحی کنند تا در آینده مجتهدینی داشته باشیم که در زمینه ی علوم دانشگاهی نیز برجسته باشند و یا بالعکس اساتیدی در دانشگاه داشته باشیم که در زمینه علوم دینی و آیات و روایات متبهر و صاحب ایده باشند.

    البته راه ورود به این عرصه نیاز به کارهای کارشناسی عمیقی در بین دو طرف دارد که ما مسیر رسیدن به این مقصود را چگونه طراحی کنیم که در زمانی نه چندان طولانی افراد مستعد بتوانند در هر دو زمینه پیش بروند و یافته های علمی خود را عرضه نمایند.

به امید آینده ای روشن در تمدن ناب اسلامی

علیرضا شاه فضل

مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری دانشگاه علوم پزشکی کاشان