در محفل سوگ تو، اشک ‏ها زودتر از هر دعایی به سوی آسمان می‏ روند، لحظه ‏ها به انتظار دیدار جمال دل آرایت در بغض ثانیه ‏ها می‏ تپند، گل‏های سجّاده ات، محراب را بوسه می‏ زنند، جبرییل، چون شمع، بی قرارانه می ‏سوزد و صدای گریه‏ های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می‏ کند.

 

پله پله تا خدا رفتنت را ستاره‏ ها در گوش زمین نجوا کردند؛ آن گاه که عرش، تو را در هاله‏ ای از نور، به سوی معراج دل باختگان برد.

جواد الائمه! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته، شهادت به مقام والایت غبطه می‏ خورد و دل‏ های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند.

شانه‏ های آسمان، از یاد آوری سیمای روحانی‏ات می‏ لرزد و بغض ناشناخته‏ ای گلوی زمین را می‏ فشارد و دوری تو، چونان رعد، افلاک را به آتش می‏ کشد

مولا جان! بی تو، روح تشنه‏ ی هستی، با کدامین زمزم سیراب شوند و ضمیرهای مشتاق، با شمیم کدامین نسیم رحمت، آکنده از روح عبادت گردند؟ افسوس که از بار سنگین مظلومیت تو آینه‏ ی زمان در هم شکست و کشتی ایثار و گذشت، در دریای وجود تو به اشک نشست.

ای که دعایت در سحرگاهان نیایش موجب نزول برکات است و عبادتت در دل شب‏ های استغاثه، مایه‏ ی پراکندگی نفحات قدسی!

محراب‏ خالی، اشک‏ های آسمان و بغض فرو خورده‏ ی افلاکیان، بهانه‏ ی سوگوارای داغداران تو است.