- 1393/07/02 - 13:21
- زمان مطالعه : 1 دقیقه
- /Z17B
سوگواری آفتاب
به مناسبت شهادت امام جواد (علیه السلام)
در محفل سوگ تو، اشک ها زودتر از هر دعایی به سوی آسمان می روند، لحظه ها به انتظار دیدار جمال دل آرایت در بغض ثانیه ها می تپند، گلهای سجّاده ات، محراب را بوسه می زنند، جبرییل، چون شمع، بی قرارانه می سوزد و صدای گریه های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می کند.
پله پله تا خدا رفتنت را ستاره ها در گوش زمین نجوا کردند؛ آن گاه که عرش، تو را در هاله ای از نور، به سوی معراج دل باختگان برد.
جواد الائمه! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته، شهادت به مقام والایت غبطه می خورد و دل های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند.
شانه های آسمان، از یاد آوری سیمای روحانیات می لرزد و بغض ناشناخته ای گلوی زمین را می فشارد و دوری تو، چونان رعد، افلاک را به آتش می کشد
مولا جان! بی تو، روح تشنه ی هستی، با کدامین زمزم سیراب شوند و ضمیرهای مشتاق، با شمیم کدامین نسیم رحمت، آکنده از روح عبادت گردند؟ افسوس که از بار سنگین مظلومیت تو آینه ی زمان در هم شکست و کشتی ایثار و گذشت، در دریای وجود تو به اشک نشست.
ای که دعایت در سحرگاهان نیایش موجب نزول برکات است و عبادتت در دل شب های استغاثه، مایه ی پراکندگی نفحات قدسی!
محراب خالی، اشک های آسمان و بغض فرو خورده ی افلاکیان، بهانه ی سوگوارای داغداران تو است.